Tek günah farkında olmamaktır

Tek günah farkında olmamaktır ve tek erdemse farkında olmaktır.

Bilinçsiz olmadan yapılamayacak olan şey günahtır. Yalnızca bilinçli olarak yapılabilecek olan şey ise erdemdir. Farkında olduğun zaman birini öldürmen olanaksızdır; eğer farkındaysan şiddet kullanman mümkün değildir. Tecavüz etmek, çalmak, eziyet etmek; bunlar farkındalık varken olanaksız olan şeylerdir. Yalnızca farkında olmamak üstün geldiğinde, farkında olmamanın karanlığının içinde kaldığında her türden düşman senin içine girebilir.

Buda şöyle demiştir: Eğer bir evin içinde ışık varsa hırsızlar ondan kaçınır ve eğer bekçi uyanıksa hırsızlar hiç denemeye bile kalkmazlar. Ve şayet insanlar içeride yürüyor, konuşuyorlarsa ve henüz uykuya dalmamışlarsa hırsızların içeriye girmeleri ve hatta onu düşünmeleri bile imkânsızdır.

Tamamıyla aynı durum senin için de geçerli: Sen hiç ışık olmayan bir evsin. İnsanın sıradan hali mekanik bir işleyiştir: Homo mekanikus. Sadece isim olarak sen insansın, aksi taktirde eğitilmiş, becerikli bir makinesin ve ne yaparsan yap yanlış olacak. Ve unutma ne yaparsan yap diyorum; senin erdemlerin dahi farkında olmadığında erdem olmayacak. Farkında olmadığında nasıl erdemli olabilirsin? Erdeminin ardında kocaman, dehşetengiz bir ego gelecek; böyle olması kaçınılmaz.

Senin büyük bir işgücü ve gayret gerektiren öğrenilmiş, kazanılmış

azizliğin bile nafiledir. Çünkü o basitlik ve alçakgönüllülük

getirmeyecektir ve o yalnızca ego ortadan kalktığında gerçekleşen

ilahi olanın muhteşem deneyimini getirmeyecektir. Bir azizin saygı

duyulan hayatını yaşarsın ama herkes kadar zavallı olarak; içsel

olarak çürümüş, içsel olarak anlamsız bir var oluş halinde. Bu yaşamak

değil bu bitkisel hayat. Günahların günah olacak, erdemlerin de günah

olacak. Ahlaksızlığın ahlaksızlık olacak, ahlakın da ahlaksızlık

olacak.

Ben ahlak öğretmiyorum ve ben erdem öğretmiyorum çünkü farkındalık

olmadan onların sadece gösteriş, ikiyüzlülük olduğunu biliyorum. Onlar

seni yapmacık hale getirir. Seni özgürleştirmezler, seni

özgürleştiremezler. Tam tersine seni hapsederler.

Sadece tek bir şey yeterlidir: Farkındalık her şeyi açan anahtardır. O

varoluşun tüm kilitlerini açar. Farkındalık senin an be an, uyanık

halde, kendinin bilincinde olarak ve etrafında olan biten her şeye

anında yanıt verme bilinciyle yaşaman demektir. Ayna gibisin,

yansıtıyorsun. Ve bu yansıtma öylesine bütündür ki, bu yansıtmadan

kaynaklanan her eylem doğrudur çünkü uygun düşer, varoluşla ahenk

içerisindedir. Gerçekte senin içinden çıkmaz; sen onu yapan değilsin.

O tüm bağlamın içinden; koşullardan yükselir, sen ve her şey işin

içindedir. Bu bütünlüğün içerisinden eylem doğar; o senin eylemin

değildir, onu bu şekilde yapmaya sen karar vermedin. O senin kararın

değil, senin düşüncen değil, senin kişiliğin değil. Sen yapmıyorsun,

sadece onun olmasına izin veriyorsun.

Bu tıpkı güneş henüz doğmadan sabah erken yürürken yolda karşına bir

yılan çıkması; düşünecek zamanın olmaması gibidir. Sadece

yansıtabilirsin --ne yapıp yapılmayacağına karar vermek için zaman

yoktur-- aniden zıplarsın! Aniden sözcüğünü not et; tek bir an dahi

kaybedilmez; aniden yolun kenarına sıçrarsın. Sonradan bir ağacın

altına oturup üzerinde düşünebilirsin; ne oldu, nasıl yaptın. Ve kendi

sırtını çok iyi becerdiğin için sıvazlayabilirsin. Ancak, aslında onu

sen yapmadın; o oldu. O tüm bağlamın içinden çıkıp gerçek oldu. Sen,

yılan, ölüm tehlikesi, hayatın kendisini koruma gayreti... ve bin bir

tane farklı şey işin içindeydi. Bu koşulların tümü bu eyleme neden

oldu. Sen yalnızca bir aracıydın.

Şimdi, bu eylem uygundur. Onu yapan sen değilsin. Dini bir şekilde

söyleyecek olursak Tanrı onu senin aracılığınla yaptı. Dini şekilde

konuşmanın tek yolu budur, başka şekilde değil. Bütün, parça

aracılığıyla eylem yaptı.

Erdem budur. Bunun için hiçbir zaman pişman olmazsın. Ve bu gerçekten

özgürleştirici bir eylemdir. Bir kez oldu mu bitmiştir. Yeniden

eylemde bulunmak için özgürsün; bu eylemi kafanda taşımayacaksın.

Psikolojik hafızanın bir parçası olmayacak; içinde hiçbir yara

bırakmayacak. O kadar kendiliğindendi ki sende hiçbir iz bırakmayacak.

Bu eylem hiçbir zaman karmaya dönüşmeyecek. Bu eylem hiçbir zaman

sende sıyrık oluşturmayacak. Karma haline gelen bir eylem gerçekte

eylem olmayan ama geçmişten, hafızadan, düşünceden gelen bir tepkidir.

Karar veren, seçen sensin. O farkındalıktan değil farkında olmamaktan

gelir. O zaman hepsi günahtır.

BENİM TÜM MESAJIM SENİN BİR BİLİNÇLİLİĞE İHTİYACIN OLDUĞUDUR,

KARAKTERE DEĞİL. Bilinçlilik gerçek olandır, karakterse sahte oluştur.

Karakter, bilinci olmayanların ihtiyaç duyduğu bir şeydir. Gözlerin

varsa bir baston kullanıp el yordamıyla yolunu bulmaya ihtiyaç

duymazsın. Eğer görebilirsen başkalarına, "Kapı nerede?" diye

sormazsın.

Karaktere gerek duyulur çünkü insanlar bilinçsizdir. Karakter sadece

bir makine yağıdır; hayatını daha yumuşak bir biçimde yürütebilmene

yardımcı olur. George Gurdjieff karakterin bir tampon olduğunu

söylerdi. Tamponlar demiryolu trenlerinde kullanılır; iki kompartıman

arasında tamponlar vardır. Bir şey olursa bu tamponlar iki

kompartımanın birbirine çarpmasını engeller. Ya da süspansiyon

gibidirler: Arabaların süspansiyonları vardır bu sayede yumuşak bir

şekilde hareket edebilirsin. Süspansiyonlar devamlı olarak şokları

emerler; onlara şok emici denir. Karakter de budur: Şok emici.

İnsanlara alçakgönüllü olmaları söylenir. Alçakgönüllü olmayı

öğrenirsen, o bir şok emicidir; alçakgönüllü olmayı öğrenerek kendini

başkalarının egolarına karşı korumayı öğrenirsin. Seni fazla

incitemezler; sen alçakgönüllü bir adamsın. Eğer bir egoist olursan

defalarca incinmen kaçınılmazdır --ego çok hassastır-- o yüzden sen de

egonu alçakgönüllülük battaniyesiyle sarmalarsın. Sana yardım eder,

belli bir yumuşaklık sağlar. Ama seni dönüştürmez.

Benim işim dönüşümü içerir. Bu simyasal bir okul; ben senin

bilinçsizlikten bilinçliliğe, karanlıktan aydınlığa geçmeni istiyorum.

Sana bir karakter veremem, sana sadece bir içgörü, farkındalık

verebilirim. Benim tarafımdan ya da toplum tarafından, kilise

tarafından, devlet tarafından belirlenmiş bir kalıba göre değil, an be

an yaşamanı isterim. Senin kendi küçük farkındalık ışığına göre, kendi

bilincine göre yaşamanı isterim.

Her ana cevap vermeye hazır ol. Karakter senin hayatın her türlü

sorusuna verilecek belirli bir hazır cevabının olması demektir, yani

ne zaman bir durum ortaya çıksa belirlenmiş kalıplara göre karşılık

veriyorsun. Kullanıma hazırlanmış cevaplarla karşılık verdiğin için o

doğru yanıt olmuyor, o sadece bir tepki oluyor. Karakteri olan kişi

tepki verir, bilinci olan kişi ise yanıt verir: Durumu içine alır, onu

yansıtır ve bu yansıtmadan çıkarak eylemde bulunur. Karakteri olan

kişi tepki verir, bilinci olan kişiyse eylemde bulunur. Karakteri olan

adam mekaniktir, robot gibi işler. Zihninde bilgiyle dolu bir

bilgisayar vardır; herhangi bir şey sor ona ve hazırlanmış cevap

bilgisayarından akmaya başlasın.

Bilinci olan kişi geçmişten ve hafızadan değil yalnızca anın içinde

eylemde bulunur. Onun eyleminde bir güzellik, doğallık vardır ve

duruma karşı verdiği yanıt samimidir. Karakteri olan kişi her zaman

eksik kalır çünkü hayat sürekli değişiyor; hiçbir zaman aynı değil. Ve

senin yanıtlarınsa hep aynı, hiç gelişmiyor; gelişemezler onlar ölü.

Çocukluğunda sana belli şeyler söylediler; o orda kaldı. Sen büyüdün,

hayat değişti ama sana ebeveynlerin ya da öğretmenlerin ya da

rahiplerin tarafından verilen cevaplar hâlâ orada. Ve bir şey

olduğunda sana elli yıl önce verilmiş olan cevaplara göre iş

göreceksin. Ve elli yılda köprünün altından çok sular geçti; tamamıyla

farklı bir hayat o artık.

Heraklit der ki: Aynı nehre iki kez giremezsin. Ve ben de sana diyorum

ki: Aynı nehre bir kez dahi giremezsin, nehir öyle hızlı akıyor ki.

Karakter durgundur; O kirli bir havuz suyudur. Bilinç bir nehirdir.

Bu yüzden ben insanlarıma davranış kuralları vermiyorum. Ben onlara

görecekleri gözler, yansıtabilecekleri bir bilinç, ortaya çıkacak her

türlü duruma yanıt verebilecekleri ayna gibi bir varlık veriyorum. Ne

yapılması ve yapılmaması gerektiğine ilişkin detaylı bilgiler

vermiyorum; onlara on emir vermiyorum. Ve onlara emirler vermeye

başlarsan onda duramazsın çünkü hayat çok daha karmaşıktır.

Kutsal Budist yazıtlarında bir Budist rahip için otuz üç bin tane

kural vardır. Otuz üç bin tane kural! Herhangi bir zamanda ortaya

çıkabilecek her tür durum için hazırlanmış bir cevap vermişlerdir. Ama

otuz üç bin davranış kuralını nasıl hatırlayacaksın? Ve otuz üç bin

tane davranış kuralını hatırlayabilecek kadar kurnaz birisi her zaman

için onun dışına çıkacak yolları bulabilecek kadar da uyanık

olacaktır; belli bir şeyi yapmak istemeyecek olursa ondan kurtulacağı

bir yol bulacaktır.

Bir Hıristiyan azizi duymuştum: Birisi yüzüne tokat atmış bunun nedeni

de o günün sabahındaki vaazda, "İsa eğer birisi yanağına bir tokat

atarsa öteki yanağını da dön, der" demesiymiş. Ve adam da bunu denemek

istemiş ve ona vurmuş, gerçekten çok sert vurmuş. Ve aziz de gerçekten

sözünde samimiymiş, sözünün eriymiş: Ona diğer yanağını da vermiş. Ama

adam da az değilmiş: Diğer yanağına da öncekinden de sert vurmuş.

Sonrasında da şaşırmış: Aziz adamın üzerine atlamış ve çok sert bir

şekilde vurmaya başlamış. Adam da demiş ki, "Ne yapıyorsun? Sen bir

azizsin ve daha bu sabah birisi sana vurursa öteki yanağını da dön

diyordun."

Aziz de, "Evet ama üçüncü bir yanağım yok. Ve İsa orada duruyor. Artık

özgürüm; artık istediğim şeyi yapacağım. İsa'nın bu konuda verdiği bir

bilgi yok" demiş.

İsa'nın hayatında da tıpkı bu şekilde oldu. Bir seferinde bir

müridine, "Yedi kez bağışla" dedi. Mürit de "Olur" dedi. Adamın "Olur"

deyişinden şüphelenen İsa, "Yetmiş yedi defa diyorum" dedi.

Mürit biraz rahatsız oldu ama, "Olur. Çünkü sayılar yetmiş yedide sona

ermiyor. Yetmiş sekizden ne haber? Ondan sonra özgürüm, o zaman

istediğim şeyi yapabileceğim!"

İnsanlar için kaç tane kural üretebilirsin? Çok aptalca, anlamsız.

İnsanlar bu şekilde dindar oluyorlar ve yine de dindar değiller: Her

zaman davranış kurallarının ve emirlerin dışına çıkacak bir yol

buluyorlar. Her zaman arka kapıdan bir yol buluyorlar. Ve karakter en

iyi ihtimalle sana deri kalınlığında, sahte bir maske verecek; deri

kalınlığında bile değil: Birazcık şu azizlerini kazıyıver ve altta

gizlenen hayvanı bulacaksın. Yüzeyden güzel görünürler ama sadece

yüzeyden.

Senin yüzeysel olmanı istemiyorum; senin gerçekten değişmeni

istiyorum. Ama gerçek bir değişim varlığının merkezi aracılığıyla

gerçekleşir, çeperden değil. Karakter çeperleri boyamaktır, bilinçse

merkezin dönüşmesidir.

HATALARINI GÖRMEYE BAŞLADIĞIN AN KURU YAPRAKLAR GİBİ DÜŞMEYE

BAŞLARLAR. O zaman hiçbir şey yapmaya gerek yoktur. Onları görmek

yeterlidir. Hatalarının sadece farkında olmak tek gerekli olan şeydir.

Bu farkındalıkta onlar kaybolmaya, buharlaşmaya başlarlar.

Birisi yalnızca bilincinde olmazsa aynı hatayı tekrar etmeye devam

edebilir. Bilinçsizlik aynı hatayı tekrar etmek için bir zorunluluktur

ve hatta değiştirmek istesen bile başka bir biçimde aynı hatayı

sürdürmeye devam edeceksin. Her şekilde ve her ebatta mevcutturlar!

Yerlerini değiştireceksin, yerine yedeğini koyacaksın ama onu

bırakamayacaksın çünkü derininde onun bir hata olduğunu göremiyorsun.

Başkaları sana söylüyor olabilirler çünkü onlar görebilirler...

Bu nedenle herkes kendisinin çok güzel, çok zeki, çok erdemli, ermiş

olduğunu düşünür ve hiç kimse onunla aynı fikirde değildir! Nedeni

basittir: Başkalarına bakarsın, onların gerçeğini görürsün ve kendine

karşıysa kurgular taşırsın, güzel kurgular. Kendin hakkında bildiğin

her şey az ya da çok bir mittir; gerçekle hiçbir alakası yoktur.

Kişi kendi hatalarını görmeye başladığı an kökten bir değişim

yerleşir. O yüzden çağlar boyunca tüm Budalar sadece bir tek şey

öğretiyorlar; farkındalık. Sana karakter öğretmiyorlar; karakter

rahipler, politikacılar tarafından öğretiliyor, Budalar tarafından

değil. Budalar sana bilinç öğretiyorlar vicdan değil.

Vicdan senin üzerinde başkaları tarafından oynanan bir oyundur;

başkaları sana neyin doğru neyin yanlış olduğunu söylüyorlar. Sana

kendi fikirlerini empoze ediyorlar. Ve onu ta senin çocukluğundan beri

empoze ediyorlar. Ta en başından, senin üzerinde etki yaratabilmeleri,

sende iz bırakabilmeleri ihtimalinin olduğu zamanlardaki masumluğun,

kırılganlığın, hassasiyetin varken seni koşullandırdılar.

Koşullanmanın adı vicdandır ve bu vicdan sürekli olarak senin tüm

hayatına hükmetmeye devam ediyor. Vicdan toplumun seni köleleştirme

stratejisidir.

Budalar bilinçlilik öğretir. Bilinçlilik doğruyu ve yanlışı

başkalarından öğrenmemen demektir. Kimseden bir şey öğrenmeye

ihtiyacın yok, sadece içeri girmen gerekir. Yalnızca içe doğru

yolculuk yeterlidir; ne kadar derine inersen, o kadar bilinç açığa

çıkar. Merkeze ulaştığında o kadar çok ışıkla dolarsın ki karanlık

kaybolur.

Odana ışık getirdiğinde karanlığı dışarı iteklemek zorunda değilsin.

Işığın varlığı yeterlidir çünkü karanlık sadece ışığın olmamasıdır.

Aynı şekilde tüm deliliklerin, çılgınlıklarında öyle.

Adolf Hitler gibi giyinmiş bir adam bir psikiyatrı ziyaret ediyordu.

"Gördüğünüz gibi bir problemim yok. Dünyadaki en güçlü orduya,

ihtiyacım olan tüm paraya ve hayal edebileceğiniz, düşünülebilecek her

türlü lükse sahibim" dedi

"O halde sorununuz ne olabilir?" diye sordu doktor.

"Karım, Kendisinin Bayan Weaver olduğunu düşünüyor" dedi adam.

Bu zavallı adama gülme. O senden başkası değil.

Adamın biri bir terzi dükkânına gitti ve tavanın ortasından bir

koluyla asılı duran bir adam gördü.

"Bu adam orda ne yapıyor?" diye terziye sordu adam.

"Oh, lütfen ona ilgi göstermeyin, kendisinin bir ampul olduğunu

düşünüyor" dedi terzi.

"Peki neden ona ampul olmadığını söylemiyorsunuz?" diye sarsılarak sordu adam.

"Ne?" diye sordu terzi. "Karanlıkta mı çalışayım yani?"

Deli olduğunu bildiğin anda artık deli değilsindir. Aklı başında

olmanın tek kriteri budur. Cahil olduğunu bildiğin an bilge bir adam

haline gelirsin.

Delfi'deki kâhin Sokrat'ın dünyadaki en bilge insan olduğunu ilan

etti. Birkaç kişi hemen koşup Sokrat'a dediler ki: "Mutlu ol, kutla!

Delfi'deki kâhin Sokrat'ın dünyadaki en bilge insan olduğunu ilan

etti."

Sokrat da onlara, "Bu tamamen saçmalık. Bildiğim tek şey var o da

hiçbir şey bilmediğim" dedi.

İnsanların kafaları karıştı ve şaşırdılar. Tapınağa döndüler ve

kâhine, "Siz Sokrat'ın dünyadaki en bilge kişi olduğunu söylüyorsunuz

ama bizzat kendisi bunu yalanlıyor. Tam tersine silme cahil olduğunu

söylüyor. Sadece bir tek şey bildiğini ve onun da hiçbir şey bilmediği

olduğunu söylüyor" dediler.

Kâhin kahkaha attı ve "Bu yüzden onu dünyadaki en bilge kişi ilan

ettim. Tam olarak bu yüzden çünkü cahil olduğunu biliyor" dedi.

Cahil insanlar bilge olduğuna inanır. Deliler en aklı başında kişiler

olduğuna inanır.

Ve sürekli dışarıya doğru bakmak insanoğlunun doğasının bir

parçasıdır. Kendimiz dışında herkesi izledik; o nedenle de başkaları

hakkında kendimizden daha çok şey biliyoruz. Kendimiz hakkında hiçbir

şey bilmiyoruz. Kendi zihnimizin işleyişinin tanığı değiliz, içimizde

uyanık değiliz.

180 derecelik bir dönüşe ihtiyacın var; meditasyon tam olarak buna

ilişkin bir şeydir. Gözlerini kapatıp izlemeye başlaman gerekir.

Başlangıçta karanlıktan başka bir şey bulamayacaksın. Ve pek çok insan

korkup dışarı kaçacak çünkü dışarıda ışık var.

Evet dışarıda ışık var ama bu ışık seni aydınlatmayacak, bu ışığın

sana pek de bir faydası olmayacak. İçsel ışığa ihtiyacın var;

varlığının tam içinden kaynaklanan bir ışığa, ölüm tarafından

söndürülemeyecek bir ışığa, sonsuz bir ışığa. Ve ona sahipsin,

potansiyel var! Onunla birlikte doğdun ama onu arkanda tutuyorsun; ona

hiçbir zaman bakmıyorsun.

Ve yüzyıllar boyunca, pek çok hayat boyunca dışarı baktın, mekanik bir

alışkanlığa dönüştü. Uyurken bile rüyalara bakıyorsun; rüyalar

dışarının yansımaları demektir. Gözlerini kapadığında yeniden hayaller

kurmaya ya da düşünmeye başlıyorsun; bu yine başkalarıyla ilgilenmeye

başladığın anlamına geliyor. Bu o kadar kronik bir alışkanlık halini

almıştır ki çok küçük aralıklar, aralığından kendi varlığına bakıp kim

olduğunun ipuçlarını alabileceğin küçük pencereler bile yoktur.

Başlangıçta çok zor bir mücadeledir, çok çetindir. Zordur ama imkânsız

değildir. Kararlıysan, içsel dünyanı keşfe kendini adadıysan eninde

sonunda gerçekleşecektir. Sadece sürekli olarak kazmaya devam etmen

gerekir, karanlıkla sürekli mücadele etmen lazım. Bir süre sonra

karanlığı geçeceksin ve ışık alemine gireceksin. Ve bu ışık gerçek

ışıktır, güneşin ya da ayın ışığından çok daha hakikidir çünkü

dışarıdaki tüm ışıklar geçicidir; onlar sadece bir süreliğine vardır.

Güneş bile bir gün gelip ölecek. Yalnızca küçük lambalar kaynaklarını

tüketip sabaha doğru sönmezler, bu inanılmaz kaynaklara sahip güneş

bile her gün ölmekte. Er ya da geç bir karadeliğe dönüşecek; ölecek ve

ondan hiç ışık gelmeyecek. Ne kadar uzun yaşarsa yaşasın ölümsüz

değil. İçsel ışık ölümsüzdür; bir başlangıcı ya da sonu yoktur.

Sana hata yapmayı bırak, kendini iyi bir insan yap, karakterini

geliştir demek ilgimi çekmiyor, hiç çekmiyor. Karakterinle hiç

ilgilenmiyorum; yalnızca senin bilincinle ilgileniyorum

Daha uyanık, daha bilinçli ol. Kendi içinde, varlığının merkezini

bulana kadar giderek daha derine in. Çeperde yaşıyorsun ve çeperde

daima kargaşa var. Derine indikçe etrafı kaplayan sessizlik de

derinleşir. Ve bu sessizlik, keyif, ışık deneyimlerinde, yaşamın başka

boyutlara doğru harekete geçer. Hatalar, yanlışlar kaybolmaya başlar.

O yüzden hatalar, yanlışlar, eksikler konusunda endişelenme. Sadece

tek bir şey, tek bir olayla ilgilen. Tüm enerjini tek bir hedefe koy

ve bu da nasıl daha çok bilinçli olacağın, nasıl daha aydınlanmış

olacağın olsun. O kaçınılmazdır; tüm enerjini buna verirsen

gerçekleşecek. O senin doğuştan sahip olduğun hakkındır.

AHLAK İYİ VE KÖTÜ NİTELİKLERLE İLGİLENİR. Bir insan --ahlaka göre--

dürüstse, doğruysa, güvenilirse, inanılırsa iyidir.

Bilinçli bir insan sadece iyi bir adam değildir, çok daha fazlasıdır.

İyi bir insan için iyilik her şeydir; farkında bir insan içinse iyilik

sadece bir yan üründür. Kendi varlığının farkına vardığın an iyilik

seni bir gölge gibi takip eder. O zaman iyi olmak için bir çabaya

gereksinim yoktur; iyilik senin doğan olur. Ağaçların yeşil olması

gibi sen de iyisin.

Ama "iyi adam" farkında olmak zorunda değildir. Onun iyiliği büyük bir

çaba sonucudur, kötü şeylerle; yalan söylemekle, çalmakla, dürüst

olmamakla, şiddetle, yalancılıkla savaşıyor. Onlar iyi adamın

içindedir ama bastırılmıştır, her an yeniden püskürebilir.

İyi adam hiçbir çabaya gerek olmaksızın kötü adama dönüşebilir çünkü

bu kötü niteliklerin hepsi oradadır, yalnızca harekete geçmemiş halde

durmakta, büyük bir gayretle bastırılmaktadır. Şayet bu gayrete bir

son verecek olursa onlar yaşamında hemen püskürmeye başlayacak. Ve iyi

nitelikler sadece üretilmiştir, doğal değildir. Dürüst olmak, içten

olmak, yalan söylememek için çok gayret gösterir ama o bir çabaydı,

yorucuydu.

İyi adam her zaman ciddidir çünkü baskılanmış tüm kötü nitelikler onu

korkutmaktadır. Ve o ciddidir çünkü içten içe iyiliği için paye

edinmeyi, ödüllendirilmeyi arzular. Saygın olmak için yanıp

tutuşmaktadır. Sözde azizlerin çoğunlukla sadece "iyi adamlardır."

"İyi adam"ın ötesine geçmek için sadece bir yol vardır ve bu da

varlığına daha çok farkındalık getirmektir. Farkındalık üretilebilecek

bir şey değildir; o zaten oradadır, sadece uyandırılması gerekir.

Tamamen uyandığında yaptığın her şey iyidir ve yapmadığın her şey

kötüdür.

İyi adam kötüden kaçınmak ve iyi şeyi yapmak için çok büyük bir gayret

sarf etmek zorundadır; kötü onun aklını sürekli çelmektedir. O bir

seçim; her an iyiyi seçmek ve kötüyü seçmemek zorundadır. Örneğin

Mahatma Gandhi gibi bir adam; o iyi bir adam. Hayatı boyunca iyinin

tarafında olmak için çok çalıştı. Ama yetmiş yaşındayken bile cinsel

rüyalar görüyordu ve çok fazla kızgındı: "Uyanık olduğum zamanlar söz

konusu olduğunda kendimi seksten tamamıyla özgürleştirebiliyorum. Ama

uyurken ne yapabilirim? Gündüz bastırdığım her şey geceleyin geliyor."

Bu sadece şunu gösteriyor; o hiçbir yere gitmemiştir. O senin

içindedir, sadece beklemekte. Gevşediğin anda, çabayı ortadan

kaldırdığında --ve en azından uyurken gevşemek ve çabayı ortadan

kaldırmak durumundasın-- baskılamakta olduğun tüm kötü nitelikler

rüyaların haline gelmeye başlar. Rüyaların senin bastırılmış

arzularındır.

İyi adam sürekli çatışma halindedir. Hayatı keyifli değildir; içinden

geldiği gibi gülemez, şarkı söyleyemez, dans edemez. Her şeyde sürekli

yargılama yapar. Yaşamı lanetlemeler ve yargılarla doludur. Ve bizzat

kendisi iyi olmak için çok çalıştığından başkalarını da aynı

kriterlere göre yargılıyordur. Seni olduğun gibi kabul edemez; sadece

onun iyi olma talebini gerçekleştirirsen seni kabul edebilir. Ve

insanları oldukları gibi kabul edemediği için de onları lanetler.

Senin tüm azizlerinin içi herkes için lanetlemelerle doludur; onlara

göre hepiniz günahkârlarsınız.

Bunlar hakiki dindar insanın nitelikleri değildir. Hakikaten dindar

bir adamın hiçbir yargısı yoktur, laneti yoktur. Bir tek şunu bilir ki

hiçbir eylem iyi değildir ve hiçbir eylem kötü değildir; farkında

olmak iyidir, farkında olmamak kötüdür. Farkında olmadan tüm dünyaya

iyi gözüken bir şey bile yapabilirisin ama dindar kişi için o iyi

değildir. Ve sen kötü bir şey yapabilirsin ve dindar kişi haricinde

herkes tarafından lanetleneceksin. O seni lanetleyemez çünkü sen

bilinçsizsin; senin şefkate ihtiyacın var yargılanmaya değil.

Lanetlemek değil; sen cehennemi hak etmiyorsun, kimse cehennemi hak

etmiyor.

Kesin bir farkındalık noktasına gelmenin seçmekle bir alakası yoktur;

sen yalnızca ne iyiyse onu yaparsın. Onu masum bir şekilde yaparsın,

tıpkı gölgenin seni takip ettiği gibi, çabasız. Koşarsan gölgen de

koşar; durursan gölgen de durur ama gölge açısından bir gayret yoktur.

Farkında olan bir kimse iyi adamla eş anlamlı düşünülemez. O iyidir;

ama çok farklı bir biçimde, çok farklı bir açıdan. O iyidir, iyi

olmaya çalıştığından değil; iyidir çünkü o farkındadır. Ve

farkındalıkta şeytani, kötü, tüm bu lanetleyici sözcükler karanlığın

ışıkta kaybolması gibi kaybolurlar.

Dinler sadece ahlak olarak kalmaya karar verdiler. Onlar ahlaki

kurallar; onlar toplum için kullanışlı ama senin için kullanışlı

değil, birey için kullanışlı değil. Onlar toplum tarafından yaratılmış

kolaylıklar. Doğaldır ki herkes çalmaya başlarsa yaşamak

imkansızlaşacaktır; herkes yalan söylemeye başlarsa yaşamak

imkansızlaşacaktır; eğer herkes düzenbaz olursa yaşayamazsın bile. O

nedenle en alt seviyede toplum ahlaka ihtiyaç duyar; toplumsal bir

menfaattir ama dini bir devrim değildir.

Sadece iyi olmakla yetinme.

Unutma, neyin iyi neyin kötü olduğunu düşünmek bile zorunda olmadığın

bir noktaya gelmek zorundasın. Farkındalığının, bilinçliliğinin bizzat

kendisi seni iyiye doğru götürüvermeli; bastırmak yok. Mahatma

Gandhi'yi farkında bir adam olarak adlandırmazdım, sadece iyi bir adam

ve gerçekten iyi olmak için çok çabaladı. Onun niyetlerinden şüphem

yok ama iyilik konusunda takıntılıydı.

Farkında bir insan hiçbir şey için takıntılı değildir; takıntısı

yoktur. O sadece rahattır, sakin ve sessizdir, dingin ve durudur.

Sessizliğinin içinden ne çiçeklenirse iyidir. Her zaman iyidir;

seçimsiz farkındalıkta yaşar.

O yüzden sıradan iyi adam kavramının ötesine geç. İyi olmayacaksın,

kötü olmayacaksın. Sadece tetikte olacaksın, bilinçli, farkında ve

sonra ne gelirse iyi olacak. Bir başka açıdan diyebilirim ki

farkındalığının bütünlüğünde Tanrısallığa ereceksin. Ve iyi,

Tanrısallığın sadece küçücük bir yan ürünüdür.

Dinler sana iyi olmayı öğretip duruyorlar ki bu sayede bir gün Tanrıyı

bulasın. Bu imkânsız; hiçbir iyi adam Tanrısallığı bulamamıştır. Ben

tam tersine olanı öğretiyorum: Tanrısallığı bul ve iyi kendiliğinden

gelecek. Ve iyi kendiliğinden geldiğinde kendisine has bir güzelliği,

zarafeti, basitliği ve alçakgönüllülüğü vardır. Ne burada ne de

ahrette bir ödül istemez. O kendi kendisinin ödülüdür.